This is one small step for a human, but one giant leap for this horse.
Van totally nuts bij het parkeren van de trailer naar vol vertrouwen met vier benen op de klep. En daar stopten we ook, want we kregen al veel meer dan verwacht…
Stoppen op het juiste moment is van groot belang. Want zo kregen we een paard dat tijdens het gesprek ná de training vanzelf de trailer op ging zoeken.
Omgekeerde wereld… 🙃
Maar wél waar je naartoe wil werken.
Want, zo krijg je óók een paard dat de daarop volgende sessie gewoon al weer met twee benen op de klep staat, zonder vraag.
Na drie trainingssessies laadt Versailles van Sylvie nu gewoon vanzelf, zonder touw, in alle vrijheid.
Hoe je daar zo snel komt?
Met behulp van kennis, maar ook met je gevoel. En dat gevoel, dat heb je voor een groot deel, maar dat dien je ook te ontwikkelen.
Oké, de dierenarts op zich is geen probleem . Maar… even terug naar die injectie.
Hoe…
Hóe kan je dát nu voorbereiden?
Je kunt je paard toch niet zo maar als speldenkussen gebruiken??
Nee, klopt. En dat mag ook helemaal niet. 😉 Maar je kan het hele gebeuren wel imiteren. Met bijvoorbeeld een spuit zonder naald. Of een balpen.
Voor veel paarden is die balpen op de hals al voldoende gelijkaardig om hetzelfde gedrag te vertonen.
En dan ga je oefenen. Geef je paard een hou vast, een oefening die zorgt voor ontspanning en breng dan stapje voor stapje de niet zo aangename prikkel erbij.
En beloon…
Veel! Maak het aangenaam.
Gaat je paard op den duur prikjes leuk vinden?
Nee, dat denk ik niet. Hij kan wel leren dat er ná dat prikje wél iets leuks volgt.
Respect hoort aan de basis te liggen van de relatie met je paard en daar horen koekjes niet bij… Dat hoor ik heel vaak. Misschien denk jij er ook wel zo over?
Het ding is, paarden denken niet over respect zoals wij erover denken. Ze denken niet ‘oh nu vandaag zal ik mijn baasje eens hebben en lekker pushy doen’. Dingen die wij als onrespectvol beschouwen, daar kijkt het paard heel anders tegen aan.
Voor hem is het namelijk simpel: als ik daar duw, dan krijg ik wel eens een duw terug (negatieve aandacht is óók aandacht), een aai (want baasje staat uit te leggen en doet maar wat) of vallen er lekkernijen te rapen (zie cartoon onderaan).
Als ik dit doe, dan volgt er dit. Oorzaak en gevolg… Als je deze principes door hebt, dan is het ineens een stuk gemakkelijker om het gedrag van je paard niet persoonlijk op te nemen. Want geef toe, dat doen we allemaal wel eens. 😉
Al ga je 100 keer tegen de grond, zolang je maar 101 keer op staat. That’s the spirit! Want vallen, dat doet iedereen wel eens. Dan heb ik het niet over van je paard vallen natuurlijk, maar gewoon, over dingen ondernemen. Plannen maken, aan doelen werken. Zoals bijvoorbeeld op regelmatige basis een blog schrijven. 😉
Als mensen tegen problemen aanlopen met hun paard, dan ben ik de eerste om bij te staan met raad en daad. Misschien wringt daar net het schoentje wat betreft die blog, ik weet namelijk niet waarmee ik jou kan helpen. Als jij me nu eens een probleem voorlegt, een onderwerp mee geeft, een idee opgooit, dan zorg ik dat ik iets te vertellen heb waar ook jij daadwerkelijk iets aan hebt.
Deal?
Voor vandaag wil ik je alleen maar meegeven dat het oké is om af en toe te vallen en te krabbelen om weer overeind te komen. Iedereen heeft zulke periodes, iedereen gaat door zulke fases. Ik dus ook!
Menig mensen hebben mij hun voorbeeld genoemd en ondertussen durf mezelf ook wel zo te zien. Lange tijd dacht ik dat je als persoon met een ‘voorbeeldfunctie’ perfect moest zijn. Vooral geen gekke dingen zeggen op social media en zien dat alles wat je aanhangt netjes, wetenschappelijk onderbouwd is. Trainingsbloopers delen leek me een grote no-go, eigenlijk gewoon een training delen, want het moest maar eens niet gaan volgen de boekjes. Eén van mijn grootste nachtmerries? Afgaan op een demo. Stel je toch eens voor dat je paard het even niet doet voor 100+ mensen en dat jouw perfectie aangetast wordt.
En weet je wat? Het is me ook daadwerkelijk en zelfs meermaals overkomen… Daar vertel ik je graag een andere keer over!
Een héle tijd heb ik nagedacht over dit filmpje. En nu… is ’t ie eindelijk af! Het idee was er al lang, de meeste beelden ook. Alleen de tekst… Dit moest ik maken met gevoel. Je mag nog zoveel kennis, ervaring en wijsheid opdoen, soms komt alles wat je nodig hebt recht uit het hart.
Ontwormen is voor sommige paarden (en eigenaren) een heel gedoe. Vaak wordt dat op de smaak van de pasta gestoken, in praktijk blijkt het echter inderdaad gewoon het ‘gedoe’ te zijn.
Het baasje komt namelijk al enigszins zenuwachtig de stal in, achter zijn rug houdt hij iets verborgen. Hij benaderd wat gehaast zijn paard en doet het halster vluchtig om. Voorzichtig en zachtjes haalt hij achter zijn rug de tube van de pasta, zijn manier is een beetje sluipend te noemen.
Het paard is op zijn hoede en doet zijn hoofd een beetje omhoog zodat hij een beter overzicht heeft. De eigenaar houdt zijn paard goed en stevig vast, haalt vlug de pasta van achter zijn rug en wil die in de mond van het paard duwen.
Het paard schrikt, gooit zijn hoofd omhoog. De pasta valt op de grond en de emoties bij beide lopen hoog op…
Jammer, want als je goed voorbereid te werk gaat hoeft dat helemaal niet zo’n probleem te zijn…
Ondanks het feit dat clickertraining een efficiënte en paardvriendelijke trainingsmethode is, stuit deze manier van trainen nog erg vaak op weerstand binnen de paardenwereld. Honden worden met clickertraining getraind, dolfijnen worden ermee getraind, zelfs tijgers, apen, hamsters en ja, zélfs goudvissen worden ermee getraind. Je kan het zo gek niet bedenken, maar een paard trainen met clickertraining? Ho maar! Dat kan toch niet, want…
‘Van voedselbeloningen gaat mijn paard schooien.’ Niet consequent omgaan met voedselbeloningen kan inderdaad leiden tot schooi-gedrag. Bedenk echter dat dit niet aan je paard ligt, maar aan jou als trainer. Door gebruik te maken van een markeersignaal of bridge, zal je paard leren dat er zonder signaal geen voedsel komt. Let erop hoe je de voedselbeloning geeft en voer in de toekomst niet meer zo maar iets uit de hand. Leg het liever op de grond of in de voerbak. Of geef je paard een (kleine) opdracht, bridge en beloon!
‘Voedsel is geen beloning voor een paard, want hij moet er niet voor ‘werken’.’ Enerzijds zijn mensen bang dat een paard gaat schooien, anderzijds zeggen mensen dat voedsel geen beloning is. Klinkt tegenstrijdig, niet? Het klopt dat een grasje nog nooit is weggelopen voor een paard. In de natuur is gras echter schaars in vergelijking met de mooie, groene en overvolle weides bij ons. Het spijsverteringstelsel van een paard is erop gebouwd om continu voedsel te verwerken en op te nemen. Eigenlijk heeft een paard dus altijd een beetje honger.
‘Ik zet mezelf lager in rang door voer af te staan.’ Een paard is een paard en een mens is een mens. Dat weet je paard ook. Hij ziet jou niet als een paard, dus waarom zou hij met jou moeten wedijveren over rangorde? Ik geloof niet in het rangorde verhaal tussen mens en paard, maar voor degene die er wel in geloven: in een kudde wordt er voor elkaar gezorgd. Iedereen krijgt dus voldoende te eten, al bepaalt de hogere in rang wel waar en wanneer. Jíj bent degene die bepaald. Sterker nog: door gebruik te maken van de bridge maak je héél duidelijk wanneer er gegeten wordt!
‘Mijn paard moet het voor mij doen.’ Helaas, voor niets gaat de zon op. Dat is ook zo voor ons mensen. Een paard doet in feite niets voor de mens, tenzij hij er zelf beter van wordt, nu, op dit moment. Maar weet hij veel dat je honderden euro’s besteedt aan stalgeld, dierenarts, hoefsmid of dat je voor dag en dauw op pad bent om hem te verzorgen. Hij leeft in het hier en nu en wil eten, drinken, spelen, slapen, aandacht, …
‘Mijn paard moet gewoon luisteren.’ Gewoon luisteren kan alleen maar als hij heeft leren luisteren. Een paard wordt niet geboren met de wetenschap van ‘mensenwensen’, dingen die de mens van hem wil en verwacht. Hij kan niet aan je verwachtingen voldoen als hij niet weet wát hij moet doen. Aan jou dus om dat aan hem uit te leggen.
‘Mijn paard moet het voor een kriebel doen.’ Als jouw paard een kriebel of aai helemaal het einde vindt, dan is dat zeker geen probleem. Realiseer je echter wel dat de ontvanger bepaalt wat een beloning is en wat de kracht van deze beloning is. Als je paard aanrakingen helemaal niet fijn vindt, dan zal hij die kriebel niet weten te waarderen en is het geen beloning voor hem. Paarden kunnen natuurlijk niet zeggen wat ze fijn of lekker vinden, maar over het algemeen merk je snel genoeg wat hem sterk motiveert, wat minder motiverend is en wat niet.
‘Clickertraining is niet ‘natural’.’ Laten we wel wezen, aan het houden van, omgaan met en trainen van paarden is niets natuurlijk. Ook jouw paard is begrensd. Hij staat misschien niet in een stal, maar je hebt hem aan een lijn of omheiningen beletten hem om de wijde wereld in te trekken. En dat is misschien maar goed ook, de mensenwereld is de paardenwereld immers niet. Je hebt een paard omdat jij paarden leuk vindt en niet omdat het paard zo graag in de mensenwereld terecht wou komen. Het is jouw taak om ervoor te zorgen dat hij zich binnen die mensenwereld op zijn gemak voelt door rekening te houden met zijn natuurlijke behoeftes en een paardvriendelijke training.
Clickertraining wérkt. Met deze manier van trainen krijg je niet alleen een betere band met je paard, je wordt er ook een betere paardentrainer door. Het is een eenvoudige en efficiënte manier van trainen. Als je weet wat een paard drijft, als je weet hoe hij denkt en leert, dan wil je geen andere manier van trainen meer. Clickertraining is namelijk bovenal een paardvriendelijke manier van trainen en dat willen we toch allemaal voor ons paard?
Hij is eigenlijk wel braaf, jouw paard, jij kan er alles mee. Maar van zodra de dierenarts aan komt wandelen, lijkt het wel een monster…
Je paard reageert onrustig, vergeet ineens alle beleefdheidsregels (hoezo mensen zijn niet gemaakt om omver te lopen?) en reageert soms zelfs agressief.
Even de tanden checken met gevaar voor een hersenschudding…
Harttonen luisteren terwijl paardlief alle kanten op springt…
Vaccinaties toedienen, het is werkelijk een gevecht…
Jup, je kijkt uit naar het moment wanneer dat moet gebeuren.
Je hebt er je hoofd al over gebroken waarom ie nu zo doet… Je hebt hem toch goed voorbereid?
Je hebt al een andere dierenarts geprobeerd. Een vrouw, want misschien houdt je paard niet van mannen? Het maakt niet uit, het lijkt niet persoonlijk. Bij élke dierenarts reageert je paard zo.
En als je een flesje ontsmettingsalcohol open doet, dan is de kans groot dat je paard óók bij jou ineens te keer gaat.
Paarden hebben een zeer sterk reukorgaan en koppelen ook geuren aan gebeurtenissen. Het zou dus zo maar kunnen dat het geurtje van de dierenarts samen viel met een niet zo fijne ervaring.
Aan jou om geurtraining in te lassen om de negatieve ervaring te vervangen door een positieve ervaring.
